“Buang saja.”
“Tak boleh.”
“Tak boleh?”
“Memang tak boleh.”
“Itu yang saya tanya, kenapa tak boleh?”
“Bukankah saya sudah jawab, tak boleh, kenapa tanya lagi?”
“Kamu masih belum jawab soalan aku.”
“Saya sudah jawab. Tak mengerti?”
“Kamu berdalih. Tak ada alasan kukuh.”
“Hendak kukuh macam mana lagi?”
“Kamu takut sebenarnya.”
“Tak.”
“Jangan bohong. Kamu takut.”
“Saya tak takut pun.”
“Kalau kamu tak takut, buang sajalah”
“Tak boleh.”
“Itulah yang aku tanya, kenapa tak boleh?”
“Sebab saya tak boleh lakukan. Jadi sudah tentu tak boleh.”
“Jadi kamu nak buat apa sekarang?”
“Saya tak akan buang. Soalan apa yang awak tanya ini?”
“Aku tak puas hati dengan jawapan kamu.”
“Itu bukan masalah saya.”
“Bukan masalah kamu?”
“Ya, bukan masalah saya.”
“Jadi kamu hendak biarkan saja begitu tanpa membuangnya?”
“Ya, begitulah rupanya.”
“Jangan buat aku marah!”
“Itu hak kamu untuk marah. Marahlah, saya tak kisah pun.”
“Aku tak akan biarkan kamu bebas selagi kamu tak buang.”
“Siapakah kamu untuk mengongkong saya?”
“Sahabat kamu.”
“Jadi?”
“Jadi, apa yang aku suruh semua perlu kamu laksanakan.”
“Oh, ada begitu?”
“Jangan banyak soal. Buat apa yang saya suruh!”
“Marah? Sebagai seorang kawan aku ada hak tersendiri. Awak tak boleh menghalang kebebasan aku.”
“Kebebasan konon. Jika kamu tak buang, kamu bukan kawan aku lagi.”
“Itu sudah menjadi lebih bagus.”
“Oh, lebih bagus?”
“Ya, lebih bagus. Aku hanya perlukan kawan, bukan seorang pengarah.”
“Oh, kamu sudah sampai ke tahap itu rupanya. Kamu sudah lama memendam benci terhadap aku?”
“Tak tahu.”
“Kata-katamu mencerminkan siapa kamu sebenarnya.”
“Begitu?”
“Kamu sudah berubah.”
“Begitu?”
“Kamu ingkar. Kamu sudah berubah. Tidak seperti seorang sahabat yang sepatutnya ada.”
“Ya, sudah berkawan lama.”
“Sejak tadika.”
“Ya, hubungan kita sudah sepatutnya matang.”
“Maksud awak matang bagaimana? Tak faham.”
“Kamu patut dengar cakap aku.”
“Awak pun.”
“Aku lebih tua dari kamu. Senior tahu!”
“Itu bukan bermaksud aku perlu ikut semua arahan kamu.”
“Aku tahu kamu tak suka.”
“Jadi?”
“Suka atau tidak, kamu harus buang juga.”
“Saya sayang.”
“Sayang pun kena buang juga.”
“Tak mahu.”
“Tak mahu, kamu sudah pasti tak akan dapat.”
“Tak ada cara lain?”
“Memang tak adalah, bangang!”
“…”
“Itu bukan harta kamu. Dah buang pun masih ada lagi.”
“Buang sikit saja boleh?”
“Mana boleh, nanti kamu tak akan dapat.”
“Begitu?”
“Ya.”
“Saya baru simpan.”
“Selama ini pun mana kamu pernah buang betul-betul.”
“Tapi kali ini sudah banyak.”
“Aku susah payah untuk masa depan kamu, kamu ingkar, ya? Nanti aku beritahu bapa kamu.”
“Jangan!”
“Jadi, kamu harus buang sekarang juga. Esok kamu harus ke situ.”
“…”
“Jangan duduk macam itu saja. Cepat pergi cukur, buang misai dan jambang kamu yang macam lalang itu.”
“Hmmm… baik.”
“Orang susah-susah cari kerja untuk kamu, pergi temuduga pun tak tahu nak kemaskan diri.”
You must be logged in to post a comment.
We accept short stories, poems, opinion pieces, and essays on a complimentary basis.
Hahaha. Penuh dengan suspen. Satu pendekatan yang baik. Cerpen dialog. Tahniah!